W dawnej Polsce rozpowszechniony był ród szlachecki pieczętujący się herbem Zaremba. Wielu z jego przedstawicieli mieszkało w XIV wieku na Mazowszu i gdy w XV wieku pojawiła się możliwość kolonizacji na sąsiednim Podlasiu liczni Zarembowie osiedlili się właśnie tutaj. Duża ich grupa zamieszkała w okolicach Zambrowa, gdzie to tej pory występują wioski o takiej nazwie (Zaręby). Ówczesne rycerstwo często przenosiło nazwy gniazd rodowych do nowych siedzib. W ten sposób na Podlasiu i Mazowszu bardzo częste jest występowania tych samych nazw. Nie jest to przypadek, lecz pozostałość po dawnych migracjach rycerstwa. Tak samo było z Zarębami w gminie Dziadkowice. Zamieszkali tu w XV wieku przedstawiciele tego rodu nadając nowej wsi nazwę Zaręby (alias Zaremby).
Typowe nadanie dla rycerza w XV wieku wynosiło 10 włók, czyli około 180 ha. Proces osadniczy rozciągał się na wiele lat. Najpierw powstawało gospodarstwo pierwszego osadnika, początkowo bez chłopów – wszystkim zajmowali się tylko rycerz i jego służba. Pierwszy osadnik budował dom i karczował las oraz zarośla, aby przygotować ziemię pod uprawę. Wykarczowanie 10 włók ziemi często zajmowało wiele dziesiątek lat. Ziemia była dziedziczona przez synów i od razu dzielona, co uniemożliwiało powstanie folwarku, w związku z tym, powstawała wieś szlachecka. Obszary pierwszego gospodarstwa były dzielone między synów. W ten sposób powstawały kolejne gospodarstwa „tworząc luźną i bezładną osadę potomków pierwszego osadnika”. W XV wieku istniały w tej okolicy wioski złożone z jednej chaty, a w XVI wieku, w miarę rozrastania się wiosek, liczyły już po kilkanaście chat. Te wioski po dziś dzień często zachowują swoją bezładną strukturę osadniczą[1].
Każdy sukcesor (spadkobierca) otrzymywał odpowiednią część gruntów, wskutek tego pogłębiało się ich rozdrobnienie. Jeden szlachcic często posiadał po kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt niewielkich kawałków ziemi różnej wielkości. Części dóbr leśnych nie karczowano, zostawiając ją na opał, stąd między wsiami drobnoszlacheckimi jest dużo lasów i zagajników[2].
Pierwsze dane o tym osiedlu (Zaręby) pochodzą z 1528 roku. W kilkadziesiąt lat później Jan, Marcin i Lenart ze wsi Zaremba przysięgało wierność królowi polskiemu[3].
Zaręby przez wieki stanowiły niewielki zaścianek szlachecki. Nazwę wsi pisano rozmaicie. Na mapach z XVIII wieku zaznaczono ją jako Zaręby. Natomiast Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego zapisał nazwę Zaremby – okolica szlachecka, powiat bielski, gubernia grodzieńska, w 3 okręgu polskim, gmina Grodzisk, o 31 wiorst od Bielska, 114 dziesięcin (2 łąk i pastwisk, 15 lasu i 72 nieużytków)[4].
W czasie powstania styczniowego miejscowa szlachta wzięła udział w walkach, co spowodowało liczne konfiskaty majątkowe[5]. W 1896 roku notowano tutaj 38 domów oraz 208 mieszkańców[6]. W 1921 roku w tej wsi były 34 domy i 176 mieszkańców, wśród nich 1 prawosławny i 3 Żydów. Miejscowość należała ówcześnie do gminy Grodzisk[7].
[1] Wiśniewski J., Początek i rozwój osadnictwa w ziemi łomżyńskiej [w:] Studia Łomżyńskie, Warszawa 1989, tom I, s. 77-71.
[2] Tamże, s. 71.
[3] Kondratiuk W, Nazwy miejscowe…., Zaręby.
[4] Słownik Geograficzny..…., tom XIV, s. 418.
[5] Jaszczołt T, Gmina Grodzisk.…., s. 123.
[6] Tamże, s. 129.
[7] Skorowidz miejscowości…, s. 20.
